Slow food

Omdat wij beiden een druk bestaan leiden in de grote boze werkende mensen wereld besloten Kim (klasgenootje en mede-stagiaire) en ik om gezellig wat af te spreken. Al meerdere keren was dit mislukt door verschillende andere dringendere bezigheden. Maar omdat wij gisterenavond beiden moesten werken (Kim moest naar Turkse ouderen en ik mocht gaan kijken hoe de nieuwe burgenmeester van Zwijndrecht meneer Scholten op zijn gezicht zou gaan bij het openen van een ijsbaan) besloten wij eerst samen wat te gaan eten.

Graag hadden we een pizzeria of andersoortig restaurant binnengelopen om onze hongerige maagjes na de hele dag hard gewerkt te hebben te vullen, maar omdat dat tijdtechnisch gezien niet mogelijk was besloten we ons aan het voedsel van het restaurant met de grote gele M te wagen. Die pretendeert namelijk een fastfood-restaurant te zijn. Dat wil zeggen dat je er toch lekker eet en nog snel ook! De ideale combinatie vonden wij.

Persoonlijk heb ik niet zo veel op met beroepen als schoonmaakster, vuilnisman en kassameisje bij de McDonalds, maar ze moeten er zijn. Aangezien ik zelf als schoonmaakmevrouw heb gewerkt weet ik dat t hard werken is en er behoorlijk op je neergekeken wordt (onterecht overigens!!). En zonder vuilnismannen zag de straat er net zo uit als mijn kamer. Maar van een kassameisje bij de Mac verwacht ik dat ik als ik mijn food fast wil, het ook fast komt!!

Om te beginnen kreeg ik alleen mijn cola light en fritessaus mee en moest Kim het doen met haar quarterpounder, fanta en fritessaus. ,,De rest brengen we zo bij u mevrouw'', zei het meisje ZONDER vereiste glimlach. Kim en ik zetelden ons aan een tafeltje en wachtten op ons eten. Na enige tijd kwamen mijn McdeLuxe en Eurofrietjes (een aanrader) en kon ik beginnen met eten. Maar de frietjes van Kim bleven weg. Na 4 keer bij de kassa vragen kwam het meisje tergend langzaam op ons afgelopen met de frietjes van Kim bij zich. We besloten het meisje een tweede kans te geven en bestelden een McFlurry met M&M's. Ondertussen haar hele privéleven besprekend met haar collegaatje moest ik aanzien hoe mijn McFlurry alweer gesmolten was toen het meisje de M&M's door mijn ijsje had geshaked.

Omdat de Turken en de burgemeester op respectievelijk Kim en mij zaten te wachten gooiden we ons ijsje achterover en vertrokken we allebei in onze richting. Wat relaxt maar toch snel eten had moeten worden werd alsnog een haastklus. Bij deze dopen wij McDondalds tot SlowFoodRestaurant!

Ik geloof niet dat ik vandaag in de geestelijke en lichamelijke gesteldheid ben om enig zinnigs op dit weblochje aan te brengen. Ik voel mij namelijk ronduit ZIEK!! Dus als u mij wilt excuseren ga ik even de stress rond stage, rij-examens die nooit lukken en mijn slaaptekort bijwerken. Met vriendelijke groeten uw iets minder razende reporter. Ik heb trouwens een lotgenoot ontdekt qua rij-examens: lees het webloch van Claver!

Blues

Nee ik heb het hier niet over een muziekstroming. Ik heb het over de blues in je hoofd: dat het allemaal niet zo lekker wil en kan als dat je zelf graag zou willen. Daar komt bij dat ik me vandaag ongeloofelijk beroerd voel. Met een pak Edet-zakdoekjes naast me zit ik achter mn pctje. Tot overmaat van ramp moest ik vanmorgen naar Ambacht fietsen. op zich niet zo'n grote afstand, maar als je hoofd vol zit, je neus loopt en de wind snijdend koud is, dan is dat niet zo ehmm.... fijn... Eigenlijk gewoon KLOTE!! Zelfs Bløf kon mij niet uit mijn dipje halen, wat wil je ook met liedjes over een overleden drummer?! Toch een mooie cd en in normale staat kan ik er best een stuk vrolijker van worden, maar vandaag bevorderde het niet echt mijn stemming. Deze lichamelijke blues hebben ook effect op mijn geestelijke gesteldheid en zelfs op mijn schrijfvermogen: ik krijg echt NIKS op papier vandaag. (nee dit is geen papier..) Nooit geweten dat ik minder goed ging schrijven door de gesteldheid van mn lichaam en geest. Maar als jullie me willen excuseren: ik ga nu even aan de paracetamol..

4x CBR olé olé

Tja.. Helaas heb ik het erg druk met mijn stage enzo zodat ik mijn siteje niet zo vaak kan updeeten als ik zou willen. Vandaag heb ik echter een mooi verhaal voor jullie.
Gisteren moest ik namelijk voor de 3e (DERDE) keer afrijden. Ja en?? hoor ik jullie denken. Nou dat was dus een probleempje. De eerste twee keren schoot ik niet zo in de stress maar deze keer ging ik door t lint bij het idee aan een rij-examen alleen. Ik droomde van instructeurs die niet op tijd waren en andere enge dingen.

Onder de valeriaanpilletjes ('want daar word je niet duf van alleen rustig!') zat ik te wachten tot mijn instructeur me zou komen halen om nog een stukje te rijden. Tien over half elf... geen Marcel... 10 voor 11... geen Marcel...11 uur TELEFOON!! Inmiddels waren mijn zenuwtjes danig op de proef gesteld omdat ook mijn beide aanwezige ouders hun herinneringen aan het rij-examen op gingen halen. Nu moeten jullie even weten dat mijn mams bij de derde keer geslaagd is en mijn vader pas bij de 7e of 8e keer. Jullie snappen dat ik de voorkeur gaf aan het genetisch materiaal van de eerstegenoemde! Maar TELEFOON!! Marcel zat in de file!

NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!! Mijn dromen werden waarheid en nooit zal ik dat felroze gekleurde papiertje bezitten.

Ik zal u uit de droom helpen: zelfs na gisteren bezit ik het nog niet. Het feit wil namelijk dat ik een auto van rechts ECHT NIET zag. En auto's van rechts hebben (in tegenstelling tot Smurfen van rechts, die mag je gewoon doodrijden) nog steeds voorrang! De mevrouw van het CBR trapte op de rem van de mooie Seat Ibiza waar ik nu al zo'n anderhalf jaar in les. Einde verhaal. Ik zielig, verdrietig en van alles maar de mevrouw zei wél dat ik goed reed! ZO!! Dus ik kan het wel ja!! Ach ja poging 4 dan maar!

Het zal u vast wel opgevallen zijn: je kan niet overal meer met guldentjes betalen. Sinds enkele dagen beschikken u en ik en nog een paar miljoen Europeanen over een nieuwe muntsoort: de euro! Sommige mensen zijn er wel blij mee en anderen niet, maar feit is en blijft dat we vanaf nu alleen nog euro's in onze handen zullen hebben. Daar ik het meeste van mijn kleingeld al had uitgegeven of in mijn moeders portmonnee had gedumpt kon ik het jaar vrolijk met de euro beginnen.

Toch beschikte ik nog over een mooi briefje. Het briefje waar vroeger de snip op stond en die garant stond voor 100 harde pieken!! Ik dacht handig te zijn door die bij het postkantoor in te leveren. Helaas dachten alle 179 mede-bezoekers van het niet al te riante postkantoor dat ook en heb ik ruim 2 uur staan wachten tot een meneer mij kon verlossen van de guldens. Voor mijn briefje kreeg ik welgeteld €45 en 38 eurocent!!! En die ga ik nu lekker uitgeven! :)