Motto Ik heb altijd gedacht dat de krachten
Die me drijven de mijne moeten zijn
En ik heb altijd gezegd dat als je vecht
Je niet meer bang moet zijn voor bloed en pijn
Als het er op aan komt
Als er gevochten wordt
Op het scherpst van het mes
Dan denk ik:
Lang lag ik onder maar zonder de wanhoop
Van het wachten in nachten die eindeloos duren
k Heb geloof in mijn hoofd en mijn handen
Straks kom ik boven
uit: Boven - Bløf
In september moet ik een tweede keer stage gaan lopen. Grote vraag is alleen WAAR?!?! Bij deze wil ik jullie oproepen te stemmen waar ik 3 maanden zal vertoeven.
Toen ik met mijn ouders 3 jaar geleden de Dordtse achterstandswijk K. voor de rijkeluisbuurt Z. verwisselde voelde ik me een beetje als het jongetje in de McDonalds reclame. Was in de achterstandswijk mijn vader de enige met fatsoenlijk werk, de overige vaders waren werkloos, WAO-ers, dealers en bankrovers, in de nieuwe omgeving moest hij het opnemen tegen mensen van zogenoemd 'hoger komaf'.
Flashback: Marjanne staat als nieuweling in het midden van een groepje Z. bewoners...
"Mijn vader is advocaat... Mijn vader is wethouder... Mijn papa is tandarts, huisarts, multimiljonair"
Nu is iedereen goed in wat ie doet. Ik kan bijvoorbeeld best leuk stukjes schrijven, mijn mama en zusje kunnen goed mensen injecteren en wassen, mijn goede vriendinnetje Marlies kan irritante kinderen in bedwang houden, vriendinnetje Veronica kan parachutespringles geven en mn broertje en zusje...tja die kunnen eigenlijk nog niets. ;) Punt is: voor alles moet er iemand zijn, dus eigenlijk maakt het niets uit wat je doet! Zo wordt er nogal minderwaardig over mijn schoonmaakcollegas in het ziekenhuis gedacht. Marjanne werd boos op een 'hogere' collega die dacht dat schoonmakers niets waren, dat had de asociale, zielige, zichzelf-hoog-boven-alles-verheven-voelende operatie-assistente niet verwacht en gaf me gelijk! :)
dusse: MIJN PAPA WERKT BIJ DE PTT EN IK BEN TROTS OP M!!
Fietsend door Dordrecht spookte op een bepaald moment 1 naam door mn hoofd: Ad Melkert. Mezelf afvragend hoe ik aan die naam kwam rolde ik bij de volgende abri (bushokje voor leken) van mn fiets af; levensgroot lachte de PvdA-kopman me toe! Geschrokken stapte ik weer op mn fiets.
Nu wil ik toch weleens weten wat de PvdA hiermee wil bereiken. Ondanks dat ik vrij links zit (uitslag stemwijzer:1SP 2GroenLinks 3PvdA) kan ik me niet voorstellen dat ik door de constante confrontatie met deze kalende 40er opeens PvdA ga stemmen.
Kijk, als er nu een mooie jonge mannelijke PvdA’er tussen de 25 en 35 (hè Albert ;) op de poster had gestaan, dán had ik me misschien best wel laten beïnvloeden. Zoals u weet: het vleesch is zwak!! Maar vrees toch dat de partijen wat meer uit de kast moeten trekken dan levensgrote posters van mooie mannen, namelijk fatsoenlijke ideeën :)
Wim zat in zijn torentje te denken. Acht jaar geleden had zijn voorganger met extreme baardgroei het leger van zijn kleine kikkerlandje naar een vechtend volkje van een Oostblokland gestuurd. Nu gaan de meeste oorlogen om God en zo ook maakten deze mensen ruzie om wat ze geloofden. Het leger van ons land hielp daar en jaren na dato werd er besloten dat er maar eens een onderzoek moest komen naar de gebeurtenissen aldaar. De uitkomst was dat de Nederlanders deelnamen aan een soort van kamikazeactie: 3 Nederlanders tegen 100-en boze Joegoslavische mensjes. De bedreigde anders-gelovige Joegoslavische mensen werden door hun medelanders massaal afgeslacht en onze militairen konden dat niet voorkomen.
Wim zuchtte….Hoe mooi was de lijmpoging nadat senator Wiegel 3 jaar geleden het kabinet had doen wankelen?! En hoe goed had hij ‘Pappa Zorro’ buiten de landsgrenzen gehouden bij het huwelijk van Wimlex en Máxima?! En dan Jan P. die langzaam de poten onder Wim’s stoel wegzaagde door vroegtijdig te laten doorschemeren op te willen stappen?!
Wim zuchtte nog eens diep….Hij keek zijn torenkamertje rond, stopte de foto van Rita in zijn binnenzak, scheurde zijn ontslagbrief van zijn blocnote en vertrok naar zijn hoogste baas. Hij was op zijn gezicht gegaan vlak voor zijn pensioen, met de finishlijn in zicht…..
Ik haat... mensen die zelf niets doen en mij gaan commanderen. Ik haat... mensen die ermee te koop lopen dat ze in 1 keer hun rijbewijs hebben gehaald en dan aan mij vragen (terwijl ze weten dat ik 4x gezakt ben) "Goh Marjanne heb jij je rijbewijs al?". Ik haat... mensen die me het gevoel geven dat ik iets niet goed doe, terwijl dat onzin is. Ik haat... dat ik hier niks schrijf en dat ga ik dus weer elke dag doen!!!
Als journalist word je geacht 't nieuws te volgen. Maar de laatste tijd zap ik weg als ik Loretta Schrijver, Jeroen Latijnhouwers of Philip Freriks zie. Reden: ik ben nieuwsmoe!
Ik word namelijk vreselijk verdrietig en moedeloos van Arafat en Sharon die elkaar iedere keer beloven het vuur te staken, maar dan toch weer elkaars volk uitmoorden. Ook Pim F. komt me de strot uitzetten: veel roepen maar weinig oplossingen aandragen! Geen programma kan ik aanzetten en ik zie dat hoofd weer! Dan nog dhr. Rob O. 'Kut Marokkanen!', riep hij. Een Metro-lezer (inderdaad de Spits! voor gevorderden) merkte op datOalleen wilde zeggen dat in Amsterdam ook Marokkanen wonen. Tja, dat had meneer Oudkerk ook op een normale manier kunnen zeggen! Om over alle andere moord en doodslag nog maar te zwijgen!
Ik ben al dat gezeik op elkaar nu een goed zat! Is er dan helemaal niemand die meer aardig tegen elkaar doet?!?! Ik wil leuk en lief nieuws: ik kijk wel t Jeugdjournaal!!
Gisteravond zat ik samen met klasgenootje Britta op station Tilburg te wachten op de trein van 2 over half negen. Na een lange schooldag (ik was al om 7.45 uur op school) hadden we weinig behoefte aan NS gezeur.
Omproepmevrouw: 'De intercity naar Breda, Dordrecht, Rotterdam en Den Haag van 20.32 uur zal vandaag niet rijden.'
HOEZO, NIET RIJDEN!?!?!?!
Britta: 'Misschien is er wel iemand voor de trein gesprongen offe moest de vrouw van de conducteur bevallen!' Marjanne: 'Ja, of de trein is gekaapt door Molukkers!!'
Geïrriteerde stilte...
Britta en ik besloten de trein van 21uur te nemen, ik moest overstappen op Breda en zij kon lekker door naar Roosendaal. In de trein was ik heel recalcitrant en luidruchtig tegen de conducteur, die ik ten onerechte verweet dat hij de gehele NS was en dus de oorzaak van mijn vertraging. Gelukkig floot Britta me terug en hadden we een erg gezellig gesprekje met de aardige conducteur. We kregen zelfs een bonnetje voor gratis frisdrank van hem :)
Ik zwaaide Britta om 21.15uur uit op station Breda en moest vervolgens tot 22uur wachten tot er een trein naar, het door mij gisteravond erg geliefde, Dordrecht ging!! Toen ik om 23uur thuis was besloot ik Britta te bellen om te vragen of ze al in Vlissingen bij haar mama was. 'Nou nog 5 minuten lopen', zei ze, en ik besloot nooit meer van mn leven met de NS te reizen!!
